VOORTHUIZEN

Door een klein moment van onoplettendheid verloor volleyballer Robin van Zevenbergen zijn rechteronderbeen bij een motorongeluk. Zijn clubgenoten van SDS uit Voorthuizen starten een crowdfundingsactie om hem aan een sportprothese te helpen. ,,Het voelt gek om hulp te vragen. Voor mijn gevoel heb ik namelijk geen hulp nodig.”

Geboren Voorthuizenaar Robin van Zevenbergen reed zaterdagavond 29 oktober 2022 nietsvermoedend op zijn motor over de rondweg van Voorthuizen toen het noodlot toesloeg. In de bocht voor het kruispunt met de afslag Terschuur scheen zijn koplamp recht in de ogen van een dier in de berm. De reflectie leidde hem even af. Hij belandde naast de weg en kon nog net het grote blauwe verkeersbord ontwijken. Daardoor redde hij waarschijnlijk zijn leven. Helaas kwam zijn been wel klem te zetten tussen een paal en een motor, waardoor zijn onderbeen werd afgerukt. ,,Ik kan je vertellen dat als je been vast komt te zitten tussen een paal van een groot verkeersbord en een motorfiets, dat je been het dan verliest. Gek genoeg kan ik me veel details van net na de crash nog goed herinneren.” 

BEEN ZOEKEN 

Toen Robin op de grond belandde, had hij niet direct door hoe ernstig zijn situatie was. Dat besef kwam pas toen hij probeerde op te staan. ,,Ik stond altijd op door op mijn rechterbeen te steunen. Dat ging dus niet meer. Maar het echte besef kwam pas toen een automobilist vanuit de richting Barneveld keerde op de weg en mij ving in het schijnsel van zijn koplampen. Ik zag voor het eerst dat ik een deel van mijn onderbeen miste. De volgende gedachte weet ik ook nog precies: ‘Dat betekent dus niet meer volleyballen voor mij’. Onwerkelijk allemaal, als ik er nu over nadenk.”

 Ik heb aan een man gevraagd of hij mijn onderbeen wilde zoeken

Robin werd vrij snel naar zijn crash geholpen door toegesnelde omstanders. ,,Ik heb aan een man gevraagd of hij mijn onderbeen wilde zoeken. Ik had namelijk nog de gedachte dat-ie misschien op de een of andere manier weer aangezet kon worden. Toen ik het aan hem vroeg, antwoordde hij: ‘Het is niet bepaald een klusje waar ik gelukkig van word, maar ik ga het proberen.’ En warempel, even later: ‘Gevonden!’. Later is die meneer nog bij mij langs geweest. Hij heeft het een en ander wel moeten verwerken, heb ik begrepen. Dat snap ik ook wel. Hij en andere omstanders hebben de nare details van mijn wond gezien. Uitstekend bot, bloederig vlees en vel dat daaromheen hing. Gelukkig is mij dat bespaard gebleven.” 

ACTIEFILMS STUK GELOOFWAARDIGER 

Zelf kijkt Robin met enige verbazing terug op zijn geestelijke gesteldheid direct na de crash. ,,Je kent die typisch B-actiefilms toch wel? Met helden die in elkaar worden geslagen om vervolgens weer vrolijk op te staan en door te gaan? Dat soort films zijn ineens een stuk geloofwaardiger voor mij geworden”, zegt hij glimlachend. ,,Gekkigheid natuurlijk, maar ik heb wel écht meegemaakt dat je de eerste minuten na zo’n heftig en pijnlijk voorval op adrenaline redelijk functioneert.” 

Uiteraard blijft zo’n adrenalinerush niet eeuwig voortduren. Robin kan zich de momenten van fysieke pijn die volgden ook nog goed herinneren. ,,Hoe meer je kalmeert, hoe pijnlijker het wordt, is mijn ervaring. Gelukkig duurde het niet lang voordat de hulpdiensten arriveerden. Ik weet niet precies welke pijnbestrijding ik heb gekregen, maar het moet een aardige cocktail zijn geweest. Ik kan me flarden van een behoorlijk wazige ambulancerit herinneren. Volgens mij had ik nog een soort van gesprek met de ambulancebroeder over de rijstijl van de chauffeur. Vrij snel daarna gleed ik weg. Het volgende moment dat ik wakker werd, lag ik in het ziekenhuis.”

GUNST POLITIEAGENT

Nog voordat de ambulancebroeders zich over Robin ontfermden, zag hij kans om één van de gearriveerde politieagenten om een gunst te vragen. ,,Ik wilde absoluut niet dat de politie bij mijn ouders aan de deur kwamen. Mijn broertje Wesley is zo’n tien jaar geleden verongelukt op 21-jarige leeftijd. Hij zat achterop een scooter. Mijn ouders hebben het dus al eens meegemaakt dat de politie aan de deur kwam voor een slecht nieuws-gesprek. De gedachte dat de geschiedenis zich zou herhalen, wilde ik hen besparen. Dat is gelukt. Die agent heeft mijn ouders gebeld en zo zijn ze direct op de hoogte gebracht.” 

POSITIEF

Robin vertelt zijn verhaal zonder haperingen, alsof hij het de dag ervoor heeft meegemaakt. Wat ook opvalt is de positieve instelling die hem kenmerkt. Heeft hij dat altijd al gehad? ,,Nou, ik ben ook wel een beetje een piekeraar. Altijd al geweest. Ik ben snel aan het overrationaliseren, bedenk allerlei scenario’s die zouden kunnen gebeuren. Wat dit betreft is het misschien wel anders. Sowieso is wat mij is overkomen in verhouding een kleinigheid als je het vergelijkt met het verlies van mijn broertje. Voor mijn ouders, voor mijzelf. Ook toen al dacht ik veel na over wat nu écht belangrijk is in het leven. Nu heb ik weer zo’n moment dat ik daartoe geforceerd word.” 

En wat is het antwoord op die vraag die hij zichzelf stelde? ,,Meer tijd doorbrengen met de mensen om wie ik geef. Dat is wel de kern. Praktisch gezien heb ik daar ook veel meer mogelijkheden voor, zeker in de afgelopen maanden. Ik woon zelf in Ede, maar nu woon ik tijdelijk bij mijn ouders in Voorthuizen. Dat is handiger met mijn werk bij een distributiebedrijf in Nijkerk en natuurlijk met mijn volleybalvereniging SDS. Ik ben veel thuis, heb de tijd om door te brengen met mensen die belangrijk voor me zijn. Dat doet mij goed. Ik kan nu ook veel beter ‘nee’ zeggen en mijn rust pakken.” 

VOLLEYBAL

Robin is zich sinds 29 oktober 2022 steeds meer gaan realiseren dat het belangrijk is om datgene te doen waar hij gelukkig van wordt. Mensen die hem een beetje kennen, weten dat volleybal daar een belangrijk onderdeel van is. Robin is niet alleen trainer van Dames 1 van volleybalvereniging SDS, zelf is hij ook actief als speler van Heren 1. ,,Een paar weken geleden zijn we weer begonnen met de trainingen. En ik moet zeggen: het viel me mee. Sowieso was het geweldig om weer onder het net te staan.”Het voelt gek om hulp te vragen. Voor mijn gevoel heb ik geen hulp nodig

Momenteel loopt hij op een standaardprothese, die wordt vergoed door de verzekeringsmaatschappij. Maar voor volleybal op het niveau waarop hij speelt, is een sportprothese noodzakelijk. ,,En die wordt zeer zelden vergoed door verzekeringsbedrijven. Dan heb je het echt over de uitzonderingen. Mijn doel is om weer op een niveau te volleyballen dat zo dicht mogelijk in de buurt komt van mijn oude niveau. Ik weet dat ik het nooit zal evenaren, maar ik vind het een geweldige uitdaging om het te benaderen en weer van waarde te kunnen zijn voor mijn team. Daar heb ik die sportprothese voor nodig. Volleybal is een geweldige sport, omdat je in een fractie van een seconde vaak moet beslissen wat je gaat doen en hoe je dat vervolgens gaat uitvoeren. Je kunt veel van jezelf vragen voor deze sport. Met een sportprothese ben ik hiertoe veel beter in staat.” 

SDS vroeg Robin of de club een crowdfundingsactie voor deze prothese voor hem in het leven mocht roepen. Daar heeft hij wel even over na moeten denken. ,,Het voelt gek om hulp te vragen. Voor mijn gevoel heb ik namelijk geen hulp nodig. Maar nu het echt gaat gebeuren, is het helemaal goed. Een leven zonder volleybal is ondenkbaar voor mij.” Wat als de crowdfundingsactie niet in het leven was geroepen? ,,Ik blijf sowieso volleyballen. Dan maar met de standaardprothese die ik nu al heb, al is dat echt een beetje als meedoen aan een wielerwedstrijd met een stadsfiets.”

NIET ONGELUKKIGER

Robin heeft zijn laatste revalidatiebehandeling in februari van dit jaar gehad. Momenteel zit hij nog wel in het revalidatietraject, maar voor zijn gevoel krijgt hij steeds meer zijn leven terug. Zo is hij weer aan het werk gegaan. ,,Mijn werkgever heeft mij vanaf het begin volledig gesteund. Ik werk bij een distributiebedrijf in Nijkerk. Eerder reed ik op de vrachtwagen, nu heb ik een kantoorfunctie op de planningsafdeling. Nee, ik keer niet meer terug op de weg. Mijn werkgever heeft aangeboden om daarvoor de benodigde aanpassingen in de vrachtwagen te doen, maar dat wil ik niet. In de distributie wordt fysiek best veel van je gevraagd. Zelf laden en lossen, tig keer die trailer in en uit. Dan loop ik het risico op complicaties en dat zou ik zeker voor mijn werkgever erg vervelend vinden.”

Nu Robin in staat is om definitief terug te kijken op wat hem is overkomen, komt hij tot een fijne conclusie. ,,Ik geloof niet dat ik ongelukkiger ben dan voor het ongeluk. Voor mijn gevoel heb ik mijn levensgeluk nog steeds zelf in de hand. Natuurlijk zijn er momenten die niet fijn zijn. Zittend douchen is bijvoorbeeld iets wat ik irritant vind. Even snel onder de douche springen is er niet meer bij. Maar verder… Wat denk ik ook helpt, is dat ik mezelf niets hoef te verwijten. Ik kwam dan wel uit de Lindeboom die avond (café in Voorthuizen, red.), maar ik had niets gedronken en ik reed niet te hard. Ik dronk nooit voordat ik de motor opstapte, al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik nogal eens te hard heb gereden. Maar ik kan oprecht zeggen dat dit die avond niet het geval is geweest. Ik had pech, zo simpel is. En daar kan ik heel goed mee leven.”

[bron: barneveldsekrant.nl]